Carol is een jaar of 9 en vastbesloten om dwarsfluit te leren spelen. Ze oefent elke dag trouw en speelt fluit wanneer ze maar kan. Dat is ook te horen aan haar klank. Al snel had ze een goed doorblazen, volle toon. Ook de techniek is prima en vordert goed. Alleen het aanzetten van de toon met de tong kost haar de nodige moeite. Niets om je zorgen over te maken in het begin. Eigenlijk is het wel goed voor de klank om heel even te wachten met articulatie. Dat is toch vaak het punt waar leerlingen de aandacht voor het blazen makkelijk verliezen. Daarom benoem ik articulatie wel, maar vind ik het niet erg om de aandacht in het begin meer te leggen op blazen dan op articulatie. Tot het punt waar de legatoboog geïntroduceerd wordt. Vanaf dat moment (na een paar lessen) leg ik meer nadruk op articulatie en gaan we ook echt stevig oefenen op de aanzet met de tong. Meestal gaat dat goed, maar bij Carol wilde het maar niet lukken om de tong actief te gaan gebruiken, ze bleef de tonen op ‘hu’ aanzetten. We zijn blijven oefenen. Periodes wees ik haar steeds op de articulatie en soms liet ik het even rusten. Intussen kreeg ik de indruk dat ze er eigenlijk geen energie in wil stoppen om het leren. Na een tijdje was het voor haar nog steeds niet vanzelfsprekend om de tonen goed aan te zetten. ‘Ik vind dat heel moeilijk’ was haar verdediging meestal.
Ik besloot dat het punt gekomen was dat we er nu echt doorheen moesten. Ik leerde haar tongue stops spelen. Een techniek waarbij het mondgat volledig af moet dekken en door de fluit heen moet ademen/blazen. Dan verhoog je de luchtsnelheid en lanceer je als het ware de tong met grote kracht in of tegen het mondgat. Als je het goed doet hoor je een ‘plop’ alsof je de kurk uit een fles wijn trekt. Deze techniek werkt het beste op lage tonen. Carol had het snel door. We lachte wat om deze grappige techniek. Ik liet haar een paar keer deze techniek uitvoeren en vroeg haar te letten op de beweging van de tong. Vervolgens liet ik haar het stukje spelen dat ze net nog op ‘hu’ had gespeeld. Niet alleen speelde ze met veel gemak en volle toon de melodie, er klonk ook een heldere articulatie met de tong!
Door tongue stops te gebruiken overdrijven we de beweging van de tong waardoor de ‘normale’ articulatie ineens heel makkelijk wordt. Bovendien heb je veel lucht nodig om een tongue stop uit te kunnen voeren waardoor je makkelijker de link legt met het doorblazen terwijl je articuleert.
Woensdag komt Carol weer op les. Hopelijk heeft ze de tongue stops geoefend.
Plop, plop, plop.
